Słowo, które buduje mosty- towarzyszenie kolejnym generacjom Polonii i Polakom za granicą

Prasa polonijna jest jednym z najważniejszych narzędzi podtrzymywania więzi kulturowej, religijnej i narodowej wśród Polaków przebywających poza granicami kraju. W sposób szczególny dotyczy to „Naszego Słowa” – czasopisma Polskiej Misji Katolickiej w Niemczech, które od dziesięcioleci towarzyszy kolejnym pokoleniom emigrantów. Jego rola nie ogranicza się do informowania, lecz obejmuje także kształtowanie tożsamości, tworzenie wspólnoty i budowanie pomostów między Polską a diasporą.

Historia i ciągłość „Naszego Słowa”

„Nasze Słowo” powstało jako odpowiedź na potrzebę integracji polskich emigrantów w Niemczech po II wojnie światowej. Na jego łamach pojawiały się zarówno treści religijne, jak i artykuły o życiu społecznym, kulturalnym i edukacyjnym Polonii.

Jak zauważa Pilch: „Prasa emigracyjna to nie tylko medium komunikacji, lecz także forma pamięci zbiorowej, utrwalająca doświadczenia pokoleń i ich emocje”[1].

Dzięki temu kolejne roczniki czasopisma stały się swoistą kroniką Polonii w Niemczech, dokumentującą rozwój wspólnot i codzienność tysięcy rodzin.

Funkcja religijna i formacyjna

Jednym z filarów „Naszego Słowa” jest jego wymiar religijny. Czasopismo zawsze było narzędziem duszpasterskim, wspierającym katechezę, pogłębianie wiary i uczestnictwo w życiu sakramentalnym.

Homa podkreśla, że „prasa religijna, szczególnie na emigracji, stanowi przestrzeń formacji sumienia i wiary, której nie zastąpi ani przekaz cyfrowy, ani inne media świeckie”[2].

Dzięki temu „Nasze Słowo” pełni rolę towarzysza duchowego, obecnego w rodzinach w chwilach radości i kryzysu.

Integracja wspólnoty i most pokoleniowy

Czasopismo odgrywa istotną rolę w łączeniu różnych środowisk Polonii: starszego pokolenia, które przyjechało do Niemiec po wojnie, emigrantów lat 80. oraz młodszych rodzin przybywających w XXI wieku.

Wysocka zauważa, że „utrzymanie języka ojczystego w drugim pokoleniu emigracji jest kluczowe dla zachowania więzi z kulturą i tożsamością narodową”[3].

„Nasze Słowo” wychodzi naprzeciw temu wyzwaniu, publikując treści edukacyjne, katechetyczne i kulturowe, które służą jako most między ojcami i dziadkami a dziećmi i wnukami.

Towarzyszenie w codzienności emigracyjnej

Życie na emigracji często wiąże się z poczuciem samotności, problemami adaptacyjnymi czy kryzysem tożsamości. Dlatego prasa polonijna, w tym „Nasze Słowo”, pełni także funkcję psychologiczną i społeczną – daje emigrantom poczucie zakorzenienia i przynależności.

Jak wskazuje Giza, „kontakt z mediami polonijnymi pozwala obniżyć poczucie izolacji, szczególnie wśród osób starszych, które przeżywają emigrację jako stratę więzi z ojczyzną”[4].

Wyzwania współczesności – cyfryzacja i młode pokolenie

Dziś wyzwaniem dla „Naszego Słowa” jest dotarcie do młodszych pokoleń Polonii, które funkcjonują głównie w świecie cyfrowym. Z. Pasek zauważa: „Media polonijne, które nie podejmą dialogu z kulturą cyfrową, ryzykują marginalizację”[5].

Dlatego coraz większe znaczenie ma obecność „Naszego Słowa” w przestrzeni online – dzięki temu słowo drukowane zyskuje nowy wymiar i pozostaje żywym narzędziem budowania mostów.

„Nasze Słowo” to nie tylko czasopismo, ale przede wszystkim pomost między Polską a diasporą, między przeszłością a teraźniejszością, między starszym a młodszym pokoleniem. Towarzyszy Polakom w chwilach radości i trudności, formuje duchowo, wspiera edukacyjnie i kulturowo, integruje wspólnotę i dokumentuje historię emigracji. Jest to słowo, które – niczym most – łączy dwa brzegi: ojczyznę i emigrację, nadając im wspólny rytm życia i nadziei.

Przypisy

1. A. Pilch, Prasa polonijna w XX wieku. Funkcje i znaczenie, Kraków 2015, s. 77–83.

2. T. Homa, Prasa katolicka jako narzędzie formacji wspólnoty, Warszawa 2018, s. 121–128.

3. K. Wysocka, Dwujęzyczność dzieci polonijnych a tożsamość kulturowa, Opole 2020, s. 56–62.

4. A. Giza, Psychologia emigracji. Wyzwania i adaptacja, Gdańsk 2019, s. 145–150.

5. Z. Pasek, Media polonijne w dobie cyfrowej. Szanse i zagrożenia, Kraków 2021, s. 89–95.