„Bo wszyscy szli” – o bierzmowaniu z rozpędu. Co mówią sami młodzi?

Familiaris
27 sie
3 minut(y) czytania

Bierzmowanie – w doktrynie Kościoła – jest sakramentem umocnienia, pieczęcią Ducha Świętego, momentem dojrzewania wiary [1]. W teorii jest to świadomy wybór, w praktyce jednak wśród młodej Polonii bywa różnie. Niektórzy mówią wprost: „bo wszyscy szli”. Inni wspominają to jako pierwszy tak poważny moment osobistej decyzji religijnej.

Te dwa doświadczenia – konformizm i świadome zaproszenie Boga – istnieją obok siebie. I to napięcie jest bardzo interesujące, bo pokazuje, że sakrament bierzmowania w diasporze nie jest ani jednoznacznie pustym rytuałem, ani zawsze duchowym przełomem. Jest polem, na którym spotykają się różne drogi wiary.

Głos młodych – bierzmowanie „z rozpędu”

„Wszyscy w klasie szli. Trochę wstyd byłoby nie iść. Nawet nie wiedziałam, o co w tym chodzi” – Karolina, 17 lat [2].

„Rodzice powtarzali, że muszę, bo tak się robi. Myślałem, że to taki ostatni krok przed tym, żeby mieć ‘święty spokój’ z religią” – Kuba, 18 lat [3].

„Najważniejsze było, żeby babcia była dumna. Cała rodzina przyjechała, były zdjęcia, kwiaty. W sumie fajny dzień, ale bardziej rodzinny niż duchowy” – Natalia, 19 lat [4].

Głos młodych – bierzmowanie jako duchowe spotkanie

Są jednak i tacy, którzy mówią o bierzmowaniu z zupełnie inną nutą – jako o momencie przełomowym.

„Przygotowania były długie, ale na rekolekcjach coś się we mnie przełamało. Pamiętam modlitwę w ciszy, i to, że naprawdę poczułam obecność Boga. Wtedy zdecydowałam, że chcę, żeby On był częścią mojego dorosłego życia” – Zuzanna, 14 lat [5].

„Dla mnie to był moment, kiedy powiedziałem Bogu: wejdź do mojego życia. Czułem, że to już nie jest wiara rodziców, tylko moja” – Łukasz, 20 lat [6].

„Po bierzmowaniu zacząłem angażować się w wolontariat w parafii. Czuję, że Duch Święty naprawdę pchnął mnie do działania” – Patryk, 22 lata [7]

Między Sartre’em a św. Pawłem – wolność wyboru

Jean-Paul Sartre pisał, że człowiek jest „skazany na wolność” – nawet brak decyzji jest decyzją [8]. Święty Paweł z kolei mówił: „Gdzie Duch Pański, tam wolność” (2 Kor 3,17). Widać tu ciekawą zbieżność – zarówno filozofia egzystencjalna, jak i chrześcijańska teologia wskazują, że prawdziwe życie zaczyna się tam, gdzie decyzja jest świadoma.

Dla części młodych bierzmowanie jest właśnie takim wyborem – publicznym powiedzeniem „tak” swojej wierze. Dla innych – jest to jedynie rytuał wpisany w kalendarz, przyjmowany bez refleksji. W obydwu przypadkach jednak staje się elementem ich historii.

Bierzmowanie jako zaproszenie Ducha Świętego

W perspektywie teologicznej bierzmowanie nie jest zakończeniem edukacji religijnej, lecz początkiem dorosłej drogi. Jak pisał papież Franciszek, „Duch Święty nie jest gościem, który przychodzi na chwilę, lecz Tym, który chce zamieszkać w nas na stałe” [9]. Młodzi, którzy świadomie przeżyli sakrament, podkreślają, że od tego momentu modlitwa stała się ich własnym wyborem, a nie rodzinnym obowiązkiem.

„Wcześniej modlitwa była ‘przed snem z rodzicami’. Po bierzmowaniu zaczęłam sama się modlić, kiedy czułam taką potrzebę” – mówi 17-letnia [10].

Aspekt społeczny – tradycja, wspólnota, tożsamość

Socjologowie zauważają, że w polonijnych wspólnotach religijne obrzędy są też elementem zachowania tożsamości narodowej [11]. Bierzmowanie jest więc często zarówno wydarzeniem kościelnym, jak i kulturowym.Ci, którzy idą „z rozpędu”, wzmacniają więzi wspólnotowe, ale ci, którzy idą świadomie, dodatkowo zyskują osobistą relację z Bogiem.

„Bo wszyscy szli” i „Chciałem, by Duch Święty był w moim życiu” – te dwa zdania, wypowiadane przez młodych Polonusów, pokazują dwa oblicza bierzmowania. Jedno jest rytuałem wspólnoty, drugie – świadectwem osobistego spotkania z Bogiem. Być może duszpasterstwo w diasporze powinno tak prowadzić przygotowania, by każdy młody człowiek miał szansę przejść od pierwszego zdania do drugiego.

Przypisy: