“Familiaris” na Polonijnym Kongresie Rodzin – relacja dla TVP

– Dlaczego powstała i jak funkcjonuje idea gromadzenia rodzin polonijnych?

Św. Jan Paweł II przed 37 laty mówił w Toronto „Zachować rodzinę od niebezpieczeństw współczesnego świata to wielkie zadanie całego Kościoła, to wielkie zadanie duszpasterstwa polonijnego, to wielkie zadanie całej Polonii i każdego rodaka”.

W ten duchowy testament papieża Polaka wpisuje się idea gromadzenia rodzin polonijnych, która jest inicjatywą ks. Bpa Wiesława Lechowicza – Delegata Konferencji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej.

Wśród priorytetów pastoralnych małżeństwo i rodzina znajdują się w centrum duszpasterskiej troski Kościoła na emigracji.

Do tej pory odbyły się trzy edycje kongresu rodzinnego, w tym dwie online.

Celem Kongresu jest wsparcie liderów duszpasterstwa małżeństw i rodzin w środowiskach polonijnych przez przekazanie odpowiednich informacji, i wymianę doświadczeń.

Kongres Rodzin Polonijnych skierowany jest do małżeństw i rodzin żyjących poza granicami naszej Ojczyzny oraz rozdzielonych przez emigracje, do ludzi młodych przygotowujących się do zawarcia związku małżeńskiego, a także do duszpasterzy podejmujących posługę na rzecz małżeństwa i rodziny. Tematy poruszane w czasie Kongresu uwzględniają także specyfikę różnych krajów zamieszkania.

Kongres pełni funkcję informacji i wymiany doświadczeń w różnych częściach świata. Chodzi również o koordynację działań i inicjatyw, aby współpraca była efektywna nie tylko w skali poszczególnych krajów, ale również w skali międzynarodowej.

1. dla wielu duszpasterzy, którzy przewodzą różnych ośrodkom polonijnym jest to czas konkretnej formacji w zakresie towarzyszenia małżeństwom

2. dla wiernych świeckich jest to okazja do pogłębionej katechezy.

– Jak można wzmocnić rodzinę mieszkającą poza granicami Polski?

Aby wzmocnić rodzinę mieszkającą poza granicami Polski w ramach duszpasterstwa emigracyjnego powstała Rada ds. Rodziny Polonijnej przy Delegacie Konferencji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej.

W czasach płynnej ponowoczesności i głębokiego kryzysu instytucji małżeństwa zwłaszcza na emigracji należy zatroszczyć się o zachowanie katolickiego charakteru małżeństw i rodzin polskiego pochodzenia oraz polskiej tożsamości.

Dokonuje się ona w trzech wymiarach: przygotowanie do życia w małżeństwie i rodzinie, towarzyszenie małżonkom i rodzinom, wychowanie dzieci w rodzinie.

– Jakie działania podejmuje kościół w celu wzmocnienia instytucji rodziny?

W celu wzmocnienia instytucji rodziny kościół podejmuje szereg zadań. Kościół – jak przekonuje papież Franciszek – jest wezwany do misyjnego wyjścia, aby „dotrzeć na wszystkie peryferia świata potrzebujące światła Ewangelii” (EG 20).

W realizacji zadania nie może zabraknąć odnowionego dialogu pomiędzy duszpasterzami i wiernymi.

Duszpasterskie i misyjne nawrócenie w promowaniu małżeństwa i rodziny nie może pomijać osób potrzebujących i żyjących w sytuacjach trudnych.

Dlatego stworzono konkretne struktury. Mam tu na myśli poradnictwo rodzinne, które jest jedną z form pomagania, udzielania rady i pomocy. To osobowy kontakt pomocny. Po co człowiek przychodzi do poradni? – odwołując się do gry słów – przychodzi po-radę i po-moc, wzmocnienie, siłę, oparcie.

– Jakie są problemy, wyzwania?

Nauka o małżeństwie i rodzinie nie może być jedynie obroną jakiejś zimnej i nieżyciowej doktryny. Ona musi nieustannie inspirować się i zmieniać w świetle chrześcijańskiego orędzia miłości.

Kościół jest posłany, aby wszędzie rozbudzał nadzieję, aby wychodzenie naprzeciw innym. Chrześcijanie powinni przepajać doczesność właśnie nadzieją. Przyszły los ludzkości leży w ręku tych, którzy potrafią podać następnym pokoleniom motywy życia i nadziei.

– Dlaczego wspieranie rodzin polonijnych jest tak ważne?

Papież Franciszek w pierwszym zdaniu adhortacji o miłości w rodzinie Amoris laetitia stwierdza, że „radość miłości (amoris laetitia) przeżywana w rodzinach jest także radością Kościoła”. By jej w małżeństwach i rodzinach nie brakowało, Kościół rozwija stosowne duszpasterstwo i jego formy, ale też powinien ciągle podnosić jego jakość, uwzględniając w swej posłudze nowe uwarunkowania życia i potrzeby małżonków i rodzin.

Działalność Kościoła powinna się opierać na czterech postawach: przyjąć, towarzyszyć, rozeznawać i integrować (por. AL 291nn).